1913-1914: Η «OMNIUM» αρχίζει τις εργασίες το 1913 και εγκατέστησε μηχανές 220 Volt συνεχούς ρεύματος. Την επόμενη χρονιά ηλεκτροφωτίστηκε το κέντρο της πόλης, δημόσια και ιδιωτικά καταστήματα και αρκετά σπίτια. Τα έργα ηλεκτροφωτισμού των συνοικιών και τα έργα ύδρευσης διακόπηκαν το 1914 λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
1918: Με τη λήξη του πολέμου, η εταιρία δεν συνεχίζει τα έργα, εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια για ύδρευση και παρέχει πλέον κακό φωτισμό.
Από τη Δημοτική αρχή και την επιτροπή επαγγελματικών οργανώσεων, αρχίζει αγώνας για την εκδίωξη της «OMNIUM» αφού αυτή δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της.
1924: Στις 20 Οκτωβρίου 1924, ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο κηρύσσει έκπτωτη την «OMNIUM» και διακόπτη κάθε σχέσης μαζί της, επειδή δεν τηρεί τους όρους σύμβασής της.
Το χειρότερο όμως είναι ότι τον τρόπο αυτό υδρεύσεως τον πλήρωσαν ακριβά οι Λαρισαίοι. Ο κοιλιακός τύφος, η δυσεντερία, οι παράτυφοι και άλλα εντερικά νοσήματα ήταν ενδημικά στη Λάρισα και δεν υπήρχε οικογένεια που να μην είχε δοκιμασθεί από αυτήν, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που μαυροφόρεσαν. Σύμφωνα με στοιχεία των υγειονομικών υπηρεσιών κατά τη δεκαετία 1920-1930 από τις νόσους αυτές πέθαναν στη Λάρισα 1038 άτομα, επί πληθυσμού 23.000 χιλιάδων κατοίκων. Κάθε τρεις μέρες κηδεύονταν και ένας Λαρισαίος από την κακή ύδρευση. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που έκανε την νεαρή εταιρία ύδρευσης και ηλεκτροφωτισμού, μόλις το 1925 εξασφάλισε την παροχή ρεύματος στην πόλη, να ριφθεί το ίδιο έτος και κυριολεκτικά '' χωρίς ανάσα '' στην προσπάθεια αντιμετωπίσεως του προβλήματος της ύδρευσης.
1925: Συγκροτείται οικονομικός φορέας, κατάλληλος να αναλάβει το έργο, του ηλεκτροφωτισμού και της ύδρευσης. Έτσι συγκροτήθηκε η «Λαρισαϊκή Εταιρία Ύδρευσης και Ηλεκτροφωτισμού» που αμέσως -για νομικούς λόγους- μετονομάστηκε σε «Εταιρία Υδρεύσεως και Ηλεκτροφωτισμού Λαρίσης» ή Ε.Υ.Η.Λ.
Την 22 Αυγούστου 1925 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, το καταστατικό της Ε.Υ.Η.Λ, στην οποία παραχωρείται για 30 χρόνια, το σχετικό προνόμιο για ύδρευση και ηλεκτροφωτισμό και με συμμετοχή του Δήμου κατά 76% (1926).
Στην πορεία η Ε.Υ.Η.Λ. κατάφερε να υπερνικήσει όλες τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν και η Λάρισα ηλεκτροφωτίστηκε τον Ιούνιο του 1925.
Η Ε.Υ.Η.Λ. υπερνίκησε τις δυσχέρειες (οικονομικές, τεχνογνωσίας, έργων κ.α.) και εξασφάλισε τον εξηλεκτρισμό της πόλης χάρη στην αποφασιστικότητα των ηγεσιών της, την εργασία του προσωπικού του εργοστασίου και τη συμπαράσταση των Λαρισαίων.
(Σε πέντε χρόνια τετραπλασίασε την παραγωγή ρεύματος: Από 183.500 kwh το 1926 σε 740.000 kwh το 1930.
1925-1926: Εξασφαλίζοντας η Ε.Υ.Η.Λ. τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης, προχώρησε αμέσως στην ύδρευση. Ανέθεσε τη σύνταξη μελέτης και παράλληλα ζήτησε τη συμμετοχή του Δήμου στο έργο.
Την 21 Δεκεμβρίου 1925, ο τότε δήμαρχος Μιχ. Σάπκας έφερε το θέμα της Ε.Υ.Η.Λ., στο πρώτο σχεδόν Δημοτικό Συμβούλιο, για την ύδρευση.
Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές και ποικίλες κι' αυτό, γιατί όσο και αν φαίνεται ακατανόητο σήμερα, η απόκτηση συστηματικής ύδρευσης έθιγε πολλά συμφέροντα. Υπήρχε σημαντική μερίδα ατόμων με συμφέροντα που δεν εννοούσε να χάσει και ας βασανίζονταν συμπολίτες τους από αρρώστιες και ας πέθαιναν ακόμα και κάποιοι απ' αυτές.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι θα εξαφάνιζε τους «νερουλάδες» ή «σακάδες» που αποτελούσαν τότε οργανωμένη συντεχνία, με πολλά προνόμια.
Την 23 Φεβρουαρίου 1926, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρισας άνοιξε το δρόμο για την ύδρευση.
1927: Στη Λάρισα την πόλη των .... 24.000 κατοίκων ξεκινούν τα πρώτα έργα ύδρευσης που ολοκληρώνονται το 1930.
Τα έργα για την ύδρευση, κόστισαν 20.000.000 δρχ. ποσό τεράστιο για την εποχή.
1930: Μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα εγκαινιάζονται συνολικά τα έργα, της ύδρευσης.
Στα εγκαίνια παρευρέθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος αφού είχε πάρει τόση έκταση, η συγχρονισμένη ύδρευση μιας πόλης και πατώντας ένα κουμπί, ο Βενιζέλος, ξεχύθηκε νερό στα σπίτια και καταστήματα.
Οι Λαρισαίοι απόκτησαν τώρα νερό, αποστειρωμένο, υγιεινό από τα καλύτερα ποιοτικά και κυρίως άφθονο.
Με ένα απλό στρίψιμο της κάνουλας, οι νοικοκυρές -που υπέφεραν τα πάνδεινα από τη λειψυδρία και τη βαναυσότητα των «σακάδων»- είχαν τώρα στη διάθεσή τους όσο νερό ήθελαν να πιουν και να καθαρίσουν.
Αποτελούσαν πλέον εφιαλτική ανάμνηση το μαρτύριο της έλλειψης του νερού και του τύφου.
Και όπως επεσήμανε στα εγκαίνια, ο Δήμαρχος Μιχ. Σάπκας, τη δαπάνη για το έργο της ύδρευσης (20 εκ. δρχ.) το κάλυψαν εξ ολοκλήρου οι κάτοικοι, χωρίς να βάλει μια δραχμή το κράτος.
Το άκουσε ο Βενιζέλος και το σημείωσε. Μετά τα εγκαίνια κάλεσε τους Αθηναίους δημοσιογράφους που τον συνόδεψαν στη Λάρισα και δήλωσε:
«Να γράψητε παρακαλώ στις εφημερίδας σας, ότι τα έργα ύδρευσης και ηλεκτροφωτισμού της Λαρίσης ετελέσθησαν δια μόνον των οικονομικών δυνάμεων του τόπου, επί τη βάσει ενός ιδιοτύπου νόμου την έκδοσιν του οποίου προκάλεσεν ο Δήμος Λαρίσης και να καλέσητε τους Δημάρχους όλων των πόλεων της Ελλάδος να λάβουν υπόδειγμα εις την εκτέλεσιν δημοτικών έργων, την Λάρισαν».
Προς γενική κατάπληξη ολόκληρης της Ελλάδας και εν μέσω της σφοδρότερης οικονομικής κρίσεως που γνώριζε η Ελλάδα και ο κόσμος, επιτυγχάνει να πραγματοποιήσει το 1930 το όνειρο δεκάδων γενεών της Λάρισας, με το να εξασφαλίσει την παροχή ύδατος. Και μάλιστα κατά τον αρτιότερο τρόπο, από όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας, και χωρίς να εξαιρείται η πρωτεύουσα. Διότι έκτοτε και μέχρι σήμερα, παρέχει άνευ ουδεμιάς διακοπής άφθονο, φθηνό και υγιεινό νερό στους κατοίκους σε όλο το εικοσιτετράωρο. Η επίτευξη της λύσεως αυτής απαίτησε ένα μακροχρόνιο, σκληρό και πολυμέτωπο αγώνα κατά την διάρκεια του οποίου αναδείχθηκε μια νέα σειρά Λαρισινών προσωπικοτήτων, όπως οι Μιχάλης Σάπκας, Νικόλαος Φίλιος, Μιχάλης Μπούρας, Δημήτριος Χατζηγιάννης, Ξενοφών Ριζόπουλος, Ηλίας Φρυτζαλάς, και πολλοί άλλοι, που προέρχονταν από διάφορες πολιτικές παρατάξεις και κοινωνικές τάξεις , αλλά είχαν το κοινό χαρακτηριστικό, να παραμερίζουν τις μικροκομματικές και προσωπικές επιδιώξεις και συνεργαζόμενοι, να τεθούν στην υπηρεσία του συνόλου.
1940: Η Ε.Υ.Η.Λ. συνέχισε την πορεία της σαν κοινωφελής τοπικός Αυτοδιοικούμενος Οργανισμός. Κατόρθωσε σε δέκα χρόνια (1930-1940) να διπλασιάσει την κατανάλωση ρεύματος και να υπερδιπλασιάσει το νερό ανά κάτοικο. Η Λάρισα είχε την υψηλότερη ανά κάτοικο κατανάλωση στην επαρχιακή Ελλάδα, στα δύο αυτά είδη.
Το 1938 το κεφάλαιο της εταιρίας ήταν 21,5 εκατ. δρχ. και οι 66.000 μετοχές (76,4%) ανήκε στο Δήμο και οι 19.170 μετοχές (23,6%) σε ιδιώτες μετόχους.
Με τροποποίηση του καταστατικού της Ε.Υ.Η.Λ. με τον Αν. Νόμο της 10 Αυγούστου 1940 μετονομάστηκε σε «Οργανισμό Υδρεύσεως και Ηλεκτροφωτισμού Λαρίσης»ή ΟΥΗΛ.
1940-1950: Στη διάρκεια του πολέμου ο ΟΥΗΛ υπέστη σοβαρές ζημιές από βομβαρδισμούς και σεισμούς, σε υδρόμετρα δίκτυα ενώ ράγισε και ο υδατόπυργος.
Κατά την Γερμανο-Ιταλική κατοχή η διοίκηση του Οργανισμού έστρεψε τις προσπάθειές της σε τρεις κυρίως κατευθύνσεις.
• Εξασφάλιση ρεύματος και νερού στους κατοίκους
• Επιβίωση του προσωπικού του και των οικογενειών τους
• Συντήρηση μηχανημάτων και δικτύων οι συνολικές ζημιές του ΟΥΗΛ στη διάρκεια του πολέμου υπολογίσθηκαν το 1945 σε 14 εκ. δρχ., ποσό τεράστιο τότε. Στην πραγματικότητα η ζημιές ήταν μεγαλύτερες.
Μετά την απελευθέρωση, προχώρησε ακάθεκτα σε ανασυγκρότηση με δεδομένη την κερδοφόρα (από το 1946) λειτουργία του.
Η ραγδαία ανασυγκρότηση του ΟΥΗΛ, επέτρεψαν σε αυτόν να ανταποκριθεί στις αυξηθείσες κατά πολύ ανάγκες της πόλης και να υποβοηθήσει την περαιτέρω ανάπτυξή της, για να μεταβληθεί ο οργανισμός αυτός σε σοβαρό παράγοντα προόδου και ανέλιξης της Λάρισας. Η νέα αυτή περίοδος, ήτις αποτελεί και την ακμή του ΟΥΗΛ, συνδέεται με την απότομη ανάπτυξη της Λάρισας. Οι κάτοικοί της κατά την απογραφή του 1940 ήταν 35.000 κατοίκους. Το 1945 υπήρχαν στη Λάρισα 31.000 δελτία τροφίμων, που μαρτυρούν ότι ο πληθυσμός της δεν υπερέβαινε τότε τους 30.000 κατοίκους. Το 1946, με την έναρξη των εσωτερικών γεγονότων στην Ελλάδα και την συρροή κατοίκων της υπαίθρου στις πόλεις, άρχισε να αυξάνει ο πληθυσμός της Λάρισας, ώστε το 1950 ανήλθε σε 41.016 κατοίκους.
