Με την αποκατάσταση της εσωτερικής ησυχίας, ήταν από το 1950, παρατηρείται κάτι το πρωτοφανές στα χρονικά της Λάρισας. Ο πληθυσμός της αυξάνει με εκπληκτικό ρυθμό. Αγρότες από διάφορα σημεία του κάμπου και των ορεινών περιοχών του Νομού Λάρισας, εγκαταλείπουν τα χωριά τους και συσσωρεύονται στην Λάρισα. Το 1956 υπολογίζεται ότι στην Λάρισα άνω των 60.000 ανθρώπων ήταν ο πληθυσμός της και διπλασιάστηκε εντός μιας μόνο δεκαετίας. Η αύξηση αυτή, συνετέλεσε στην δημιουργία νέων συνοικιών, προς όλες τις κατευθύνσεις της πόλης, σε σημείο ώστε περιοχές που θεωρούνταν προηγουμένως ως αγροί μετατράπηκαν σε οικόπεδα και απέκτησαν συνοικισμούς. Στον ΟΥΗΛ έλαχε να εξασφαλίσει στον υπερπληθυσμό αυτό, νερό και φως. Ο ΟΥΗΛ δεν εξασφάλισε απλώς την απαιτηθείσα ποσότητα ύδατος, αλλά την διέθετε υπό ευνοϊκούς όρους. Είναι ευνόητο ότι για να δυνηθεί ο ΟΥΗΛ, να ανταποκριθεί στην κατάληψη ύδατος, προέβη σε θαρραλέες επεκτάσεις των δικτύων υδρεύσεως, κατά πολλά χιλιόμετρα και στην ίδρυση νέου διυλιστηρίου το οποίο εγκαινιάστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1956 πανηγυρικά. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι τόσο οι επεκτάσεις όσο και οι εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου υπήρξαν έργα του προσωπικού του ΟΥΗΛ.
Την ανάπτυξη αυτή ακολουθούν και οι δραστηριότητες του ΟΥΗΛ, στην ύδρευση και τον ηλεκροφωτισμό.
Προετοιμασμένος κατάλληλα ο ΟΥΗΛ παρέχει νερό και ρεύμα σε αφθονία, επεκτείνει συνεχώς τα δίκτυα, εξασφαλίζοντας έτσι υποδομή για την παραπέρα ανάπτυξη της Λάρισας.
Για να αποδώσει τόσο ωφέλιμο και τόσο δυναμικό έργο ο ΟΥΗΛ συνετέλεσαν αρκετοί παράγοντες με κυριότερους το εξειδικευμένο κατά κλάδους προσωπικό και οι διοικήσεις, με τις οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες και διορατικότητα.
Προσέφερε ο ΟΥΗΛ και άλλες υπηρεσίες, έμμεσα, για τον καλλωπισμό και την ανάπτυξη της Λάρισας.
Ανήγειρε στην πλατεία Ωδείο, τον ωραίο ναΐσκο Άγιο Βησσαρίωνα με αγιογραφίες του Αγ. Αστεριάδη (1954).
Αίθουσα συναυλιών του Δημοτικού Ωδείου.
Συντριβάνι στην πλατεία Ταχυδρομείου.
Στον Πλαταμώνα ανήγειρε τριώροφο λιθόκτιστο ξενώνα, με 22 διαμερίσματα, για παραθερισμό του προσωπικού (1955).
Με επιβολή εισφοράς, στους καταναλωτές, ολοκληρώθηκε η ανέγερση του Μητροπολιτικού Ναού.
Το 1960 η Δ.Ε.Η. εξαγόρασε απ' τον ΟΥΗΛ το προνόμιό του για το ρεύμα, τις μηχανολογικές του εγκαταστάσεις με το δίκτυο και απορρόφησε το προσωπικό του.
1960-1980: Δεκαετία με την έκρηξη της αστυφιλίας πολλαπλασιάζει τις ανάγκες της Λάρισας στον τομέα της ύδρευσης.
Άρχισε να συζητιέται σε τακτικά διαστήματα από το Δημοτικό Συμβούλιο, το θέμα της Δημοτικοποίησης του ΟΥΗΛ. Το προνόμιο του Οργανισμού να υδροδοτεί τη Λάρισα είχε λήξει το 1956, παρατάθηκε όμως με διάφορα διατάγματα μέχρι τις 15-1-74.
Στις 17-12-73 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει, να λειτουργήσει σαν «Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Λάρισας». Έτσι γεννήθηκε η Δ.Ε.Υ.Λ.
Ένας κοινωφελής οργανισμός, δημιούργημα των Λαρισαίων έσβησε με την μέχρι τότε νομική μορφή του, όμως οι υπηρεσίες του θα παρέχονται στο σύνολο των κατοίκων της Λάρισας.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της ύδρευσης της Λάρισας έκλεισε με την Δημοτικοποίηση του ΟΥΗΛ και μετατροπή του σε Δ.Ε.Υ.Λ. Σαρανταοκτώ χρόνια μετά την ίδρυσή του και 44 χρόνια μετά τα εγκαίνια του υδατόπυργου και του εσωτερικού δικτύου ύδρευσης, τη στιγμή που η Λάρισα συνεχίζε την αλματώδη ανάπτυξή της, ο Δήμος αναλαμβάνει την διαχείρηση του οργανισμού και την ευθύνη να εξασφαλίσει αρκετά, καθαρό και φθηνό νερό στους Λαρισαίους.
Στις 25-1-77 το Δημοτικό Συμβούλιο ομόφωνα αποφάσισε την προσθήκη στην Δ.Ε.Υ.Λ. του κλάδου της αποχέτευσης, ως δευτέρου κλάδου της. Έτσι η Δ.Ε.Υ.Λ. μετονομάζεται σε Δ.Ε.Υ.Α.Λ.
Σκοπός του νέου κλάδου ήταν η κατασκευή έργων αποχέτευσης, η συντήρησής τους και η πληρέστερη εκμετάλλευση των είδη υφισταμένων και κατασκευαζόμενων δικτύων.
1980-2000: Η τελευταία εικοσαετία ήταν ίσως η πιο σημαντική περίοδος για την ύδρευση της Λάρισας. Στόχος της Δ.Ε.Υ.Α.Λ. είναι να εξασφαλιστεί νερό αρκετό και υγιεινό για μια πόλη, που οι απαιτήσεις καθημερινά μεγαλώνουν.
Δεν μπορεί ο Πηνειός να αποτελεί μοναδική πηγή υδροδότησης, αφού η ρύπανσή του καθημερινά μεγαλώνει και η ποσότητα του νερού συνεχώς μειώνεται.
Η Δ.Ε.Υ.Α.Λ. οδηγείται στην αναζήτηση νέων πηγών ύδρευσης.
Οι γεωτρήσεις που έγιναν στο παρελθόν στο «κιόσκι» έφεραν στην επιφάνεια νερό, που δεν ήταν κατάλληλο για πόση.
Το 1981 η Δ.Ε.Υ.Α.Λ. αποκτά τη μορφή με την οποία τη γνωρίζουμε σήμερα, εντάσσεται στις διατάξεις του Νόμου Ν. 1069/80 «περί κινήτρων για ίδρυση Επιχειρήσεων Ύδρευσης-Αποχέτευσης».
Σύμφωνα με τον Π.Δ. 379/10-4-81 η Δ.Ε.Υ.Α.Λ. είναι Νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, κοινωφελούς χαρακτήρα, με αντικείμενό της την ύδρευση και αποχέτευση.
Διέπεται από τις διατάξεις του Ν. 1069/80 σε ότι αφορά τη διοίκηση, λειτουργία οργάνωση, εκτέλεση και συντήρηση έργων της αρμοδιότητάς της καθώς και τις πηγές χρηματοδότησής της.
Το 1986 άρχισε η ανόρυξη μιας σειράς γεωτρήσεων στην περιοχή της Γιάννουλης.
Αυτές προμήθευαν στην πόλη το 65% περίπου του συνολικού νερού που χρειαζόταν. Όμως χρειαζόταν ένα ποσοστό 35% από το νερό του ποταμού. Το Σεπτέμβριο του 1988, ο Πηνειός στέρεψε κυριολεκτικά. Η Λάρισα πέρασε 60 περίπου ώρες, χωρίς τακτική υδροδότηση.
Ύστερα από πιέσεις της Δ.Ε.Υ.Α.Λ., εγκρίθηκε η χρηματοδότηση του έργου μιας νέας ομάδας γεωτρήσεων στην περιοχή του Αμπελώνα.
Το έργο των γεωτρήσεων και του αγωγού μεταφοράς ολοκληρώθηκαν σε χρόνο ρεκόρ (Μάρτιος-Ιούνιος 1989) και η Λάρισα απέκτησε τη δυνατότητα υδροδότησής της, κατά 100% από τις γεωτρήσεις.
Από το 1990 λοιπόν, οι Λαρισαίοι δεν πίνουν ούτε σταγόνα νερού από τον Πηνειό. Και αυτό γιατί αφ' ενός η ποιότητά του δεν είναι ικανοποιητική και αφετέρου διότι δεν επαρκεί, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες.
Το 2000 ολοκληρώθηκε το έργο των γεωτρήσεων στα Πλατανούλια και του αγωγού μεταφοράς ώστε να υπάρχει πλήρης κάλυψη των αναγκών της πόλης.
Αυτή τη στιγμή η Λάρισα προμηθεύεται νερό από 17 συνολικά γεωτρήσεις (5 στη Γιάννουλη, 7 στον Αμπελώνα και 5 στα Πλατανούλια).
Πάντως με τις υπάρχουσες γεωτρήσεις αλλά και τα έργα και γεωτρήσεις που πρόκειται να γίνουν μελλοντικά η Λάρισα δε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα έλλειψης νερού τουλάχιστον για τα επόμενα 20 χρόνια.
Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην ιστορία της Λάρισας για ύδρευση και αργότερα για αποχέτευση.
- Εγκαίνια αρχικών έργων ύδρευσης (1930)
- Δημιουργία του ΟΥΗΛ (1940)
- Δημοτικοποίηση του Οργανισμού Ύδρευσης και μετατροπή του, σε Δ.Ε.Υ.Λ. (1974)
- Η Δ.Ε.Υ.Λ. μετονομάζεται σε Δ.Ε.Υ.Α.Λ. (1977)
- Η Δ.Ε.Υ.Α.Λ. εντάσσεται στις διατάξεις του Ν. 1069/80
- Υδροδότηση της Λάρισας, αποκλειστικά από γεωτρήσεις (1990)
- Υδροδότηση της πόλης από τις νέες δεξαμενές στο Μεζούρλο και Αγ. Παρασκευή (όχι από τον υδατόπυργο) (2000)
